نگاه شاپرک

گاهی هیچ التیامی برای زخم روح نیست
دل،
عاجز از به آغوش کشیدن روح،
دوباره ذهن را تسلیم خود کرده
خاطرات مرور می شوند
چشم ها بی اختیار در برابر اشک ها،
غرق در باران خاطرات می شوند

و من٫٫٫

با تمام وجود تسلیمم

پاییز را همچو آدمی دل گرفته با صورتی خیس از باران چشمانش،
آدمی دل خسته از ناملایمات زندگی،
آدمی دل درمانده که توانی برای جنگیدن ندارد و اتفاقات را بنظاره نشسته،
میپندارم
پاییز را دوست میدارم
ذاتش زیبا و عاشق دنیای درون است
بوی احساس ناب و مهربانی می دهد
چشمانش، نگاهش سرشار از محبت اند
و گویی ماموریت دارد بخش مرده ی وجود را بیدار سازد.

پاییز را دوست میدارم،،،،

آفریدگار مهربانی ها
بیش از این توان محکم بودنم نیست
نگاهم کن
در آغوشم گیر
سهمم را از مهربانی که در وجودم نهاده ای کم کن
این روح آزرده دیگر رمقی برای پناه دلم ندارد
روح و روان خالی اند از نفس
دیگر وجودم، توان ترمیم دل را ندارد.

ولنتاین هم تمام شد شکلات و خرس هایشان
قرمزی های پر زرق و برقشان تمام شد
چند روز بعد هم یادشان می رود
یا حداقل خاطره ای کوچک می شود در ذهنشان!
من اما دیروز
نشد تلفنت را بگیرم و بگویم نمیدانی چقدر عاشقت هستم
نشد برایت چند خطی حافظ بخوانم بوسه روی لب هایت بنشانم
نشد!
روز عشق که نبود روز تو بود بدون تو

چند روزی است آرامش وجودم را گم کرده ام
خبری از آدم محکم درونم نیست
آشوب دل را احساس میکنم
میپذیرمش
در آغوش میگیرمش
و او هق هق کنان می گرید.

نگاهم

صدایم

دلخوشی هایم

ته نشین شده اند

سکوتم را میشنوی،،،

در جستجوی زندگی هستم که به زیستنش بیرزد،،،

دانشی که به دانستنش بیرزد،،،

از آخرین باری که نوشته ام چند ماهی میگذرد

چند روزی است حضورش لحظه ای ذهنم را رها نکرده
آشوب درونم زنده بودنش را فریاد می زند
گویی همین چند روز پیش بود، من مانده ام و همان سوال بزرگ در ذهنم،،،
ماه ها سعی بر فراموشیش داشتم اما...

برایم عجیب نیست که هنوز این قدرت را دارد که هوای دل را پریشان سازد،
ترک علاقه نشدنی ترین نشدنی دنیاست.

تو هستی در نزدیکی من

اما من، منع شده حوالی توام.

من مهربان دیگران

اما بی رحم ترین موجود برای وجود خودم,,,,

احساس تنهایی خوره ای شده برجانم
روحم در طلب مامن وجود نداشته رمقی برای نفس همراهی جان ندارد،
گویی جان را ترک کرده

او که مرا نظاره گری،
روحم را احساس نمیکنم
در آغوشم گیر که آرامشت را نیازمندم،،،